Pojęcie „normalności” to coś, czym bardzo łatwo i chętnie szafujemy. A jednak niewielu wie o tym, że jeszcze dwieście lat temu słowo „normalny” wykorzystywano przede wszystkim w kontekście kątów i geometrii, a nie ludzi. Tymczasem zmieniająca się kultura, spisy powszechne czy społeczne oczekiwania sprawiły, że każdy z nas zaczął się zastanawiać, czy jego życie, wybory, a nawet ciało nie odbiegają od normy. Czy to nie jest szalone? Właśnie na to pytanie stara się odpowiedzieć autorka książki „Czy ktoś tu jest normalny?”.
„Czy ktoś tu jest normalny?”
Sarah Chaney to socjolożka i historyczka, która stara się zwrócić uwagę na problem, jaki trawi nasze społeczeństwa. Autorka książki pokazuje, że większość osób regularnie zadaje sobie pytania, które jeszcze dwieście lat temu by się nie pojawiły lub byłyby zupełnie inaczej sformułowane. Podkreśla, że ludzie dali się zwieść złudnym obietnicom tego, że normalność jest czymś, co jest właściwe, pożądane i jako jedyne akceptowalne. Pytanie tylko, czym owa normalność miałaby być.
W naszych głowach nieustannie pojawiają się pytania, czy nasze ciała, prace, domy, dzieci czy seksualne potrzeby są normalne. Czym więc owa norma jest? Czy można przedstawić ją na jakimś wykresie, który ilustruje właściwe wymiary, częstotliwość stosunków czy metraż domu, który mieści się w pożądanych supełkach?
Chaney dostrzega, że pomimo ogromnych możliwości związanych z samorozwojem i wolnością osobistą przerażająco często pojawiają się pytania o to, co właściwe. Autorka przedstawia w książce również kwestionariusze i testy sprzed lat, by pokazać, w jaki sposób normy zmieniały się na przestrzeni kolejnych dekad. Tym samym zachęca do refleksji i zadania sobie pytania o to, dlaczego katujemy się wygórowanymi oczekiwaniami, które sami sobie kreujemy.
Książkę „Czy ktoś tu jest normalny? Dwieście lat poszukiwania normalnych ludzi (i dlaczego tacy nie istnieją)” znajdziesz tutaj.
Skomentuj